Twee maanden later: De schepping ademt, maar mist nog steeds een trouwe viervoeter

🌳 Twee maanden geleden stonden we stil bij Gods schepping. De rust van de aarde onder onze voeten, de majesteit van de hemel boven ons. Alles ademde Zijn aanwezigheid — zichtbaar in het landschap, voelbaar in het moment 🌘. 

🍁 Inmiddels zijn de bladeren gevallen. De wind is kouder geworden. De dagen korter. De natuur trekt zich terug — en toch spreekt ze. Over loslaten. Over wachten. Over hoop die niet verdwijnt. 

🙏🏻 We blijven hopen op een wonder. Dat Daisy (de vermiste hond van de Schaapskudde die is aangevallen door een wolf) gevonden wordt. Dat ze thuiskomt. Maar zelfs als dat niet gebeurt, weten we: niets gaat verloren in Gods hand. Ook zij niet.

                                     

🌘 De natuur is prachtig, maar soms ook rauw en onvoorspelbaar. En toch: in elk seizoen is Hij daar. In het licht én in de schaduw. In het verlies én in de verwachting.