Boekrecensie: Mijn lach is kwijt - Max Lucado
Soms heb je van die dagen waarop je wakker wordt en je lach nergens te bekennen is. Niet gestolen, niet vergeten, maar gewoon.... verdwenen. In Mijn lach is kwijt vertelt Max Lucado over een zoektocht om je lach weer terug te vinden. Het jongetje in het verhaal wordt wakker zonder lach en hij zoekt samen met zijn trouwe viervoeter overal om zijn lach weer terug te vinden. Hij gaat onder andere langs de plekken waar je anders altijd blij van wordt, zoals het circus en bij de bakker langs. Maar nergens vindt hij zijn lach weer terug. Dan komt hij op een idee om juist andere mensen blij te maken en dan komt vanzelf zijn lach weer terug.
Wat ik vond van Mijn lach is kwijt van Max Lucado
Wat dit boek zo bijzonder maakt, is dat het op het eerste oog een eenvoudig verhaal lijkt - maar onder de oppervlakte zit een subtiele gelaagdheid die het juist zo krachtig maakt. Voor kinderen is dit een troostrijk verhaal over verdriet en hoop. Het draait niet om wat je voor jezelf kunt doen om weer blij te worden, maar om wat je voor een ander kunt betekenen.
We zijn in deze maatschappij vaak geneigd om vooral met onszelf bezig te zijn. Dit boek nodigt uit om juist in momenten van somberheid of verdriet naar de ander te kijken. Het laat ons zien hoe geven en verbinden ons terug kan brengen naar onszelf. En dat is niet alleen een boodschap voor kinderen, maar ook zeker voor volwassenen.
Daarnaast biedt het verhaal een veilige plek om verdriet te erkennen - zonder erin te blijven hangen, want deze emotie mag er ook zeker zijn. Dat maakt het een leerzame en waardevolle leeservaring, zeker voor de jonge kinderen die leren omgaan met emoties.
Het boek heeft verder ook leuke en kleurrijke illustraties. Kortom: een mooi kinderboek om met je kind of kleinkind te lezen en erover te praten wat je voelt.
Ben jij weleens je lach kwijtgeraakt? Waar of hoe vond je haar dan terug? Laat het me weten in de reacties 😀.
Wat mooi om te lezen en inderdaad door je op anderen te richten lijken je eigen problemen kleiner. Dat is ook mijn ervaring. Lachen en huilen liggen bij mij dicht bij elkaar. Er zit maar weinig tussenin. Op dit moment zit ik wat in een lastige situatie met al heel lang een zieke dochter thuis. Dat is voor haar nog erger natuurlijk. Maar ik probeer altijd wel de humor te zien in dingen. Laatst knipte ik uit een vakblad van m’n man alle woorden die me aanspraken. Ik legde ze onder elkaar en er kwam een hele maffe zin uit. Toen moest ik best lachen. Heerlijk als je toch ondanks dat het allemaal even niet lekker gaat kunt lachen. Ik keek laatst filmpjes van de cliniclowns. Wat een mooi werk doen zij. Als ik dan die kinderen en ouders zie, dan ben ik dankbaar dat er bij ons uitzicht is. Dankjewel voor je mooie blog. Lieve groet, Ilona
BeantwoordenVerwijderen