De stilte opzoeken door een stiltewandeling

Gisteren (23 februari 2025) heb ik samen met iemand een stiltewandeling gedaan. Hij heet Naftali en we kennen elkaar van de havo. Dit was een leuke tijd waarin we o.a. op kamp zijn geweest naar Praag. We hebben elkaar lang niet meer gesproken, misschien 10 jaar niet meer. Het is verwaterd, maar door Instagram is dit contact weer opnieuw gaan herleven. Dus dat is heel mooi! 

Rond half 10 haalde Naftali mij op met de auto en gingen we op weg naar de afgesproken locatie. Ik was erg zenuwachtig om Naftali weer te zien en om iets nieuws te ondernemen, namelijk deze stiltewandeling. Deze zenuwen vlogen gelijk weg toen ik in de auto zat, want we hadden weer hele leuke gesprekken, ook over het geloof. 

We waren met een klein clubje mensen, intotaal met z'n vieren. We stonden bij een vijver met allemaal ganzen en andere eenden. Na mij te hebben voorgesteld, moesten we bij ons zelf nadenken over wat ons bezighield en deze dingen daar te laten alvorens we aan de stiltewandeling gingen beginnen. De laatste dagen word ik erg in beslag genomen door het kwaad en de barbaarsheid in deze wereld. Dat doet mij heel veel. Als ik dingen lees of zie dan zie ik soms echt de satan in deze vreselijke dingen en heb ik het gevoel dat we hem recht in de ogen aankijken. Dit liet ik bij de vijver met eenden.

Daarna liepen we een heel mooi rondje door het park. We kregen elke keer na een stukje lopen een opdracht die gefocust was op 1 zintuig. Ik vond het erg lastig om mezelf op 1 zintuig te focussen. Ik merkte dat het in het begin wel goed ging, maar later tijdens het lopen dwaal je toch weer af met je gedachten of focus je je ondertussen ook weer op andere zintuigen. Maar het geeft wel een bepaalde rust om je te focussen om 1 bepaald iets en dat je dan ook bewuster van Gods schepping kan genieten. 

Op een gegeven moment kwam ook de zon door en dat was ook echt een cadeautje in deze februarimaand. Er werd ook gevraagd wat voor ons de overgang van winter naar lente betekent. Ik hoop dat deze overgang mij meer rust geeft om nog meer van de kleine dingen te kunnen genieten. Maar ook heb ik geruime tijd een bepaald gevoel waar ik geen worden aan kon geven en tijdens deze wandeling kwamen die woorden opeens bij mij op. Dat vond ik heel bijzonder en dat is: ik wil "ongeremd" gelukkig zijn. Ik ben nu "geremd" gelukkig en dat komt door de vergankelijkheid van dit leven. In een andere blog wil ik hier wat meer over vertellen 😊. 

De wandeling duurde intotaal 45 minuten. Na deze wandeling konden we kort (voor degene die dat wilde) vertellen wat je ervan vond. Ik heb gezegd dat ik het fijn vond om samen de stilte op te zoeken. Mijn gedachten gaan non-stop door, dus dan zijn dit soort momenten ook heel erg belangrijk om even uit te schakelen. Voor degene die dat wilde, konden we datgene wat we bij de vijver hadden achter gelaten weer meenemen naar huis. 

Ik had nog even een paar foto's gemaakt voor de impressie van de plek waar we waren. Na die tijd zijn we naar huis gegaan, hebben we verder gekletst en hebben we bij mij thuis nog even koffie/thee gedronken. 

Het was een hele fijne en mooie ochtend! We gaan ook nog een keer Indiaas koken, dus daar kijk ik ook naar uit 😀.